Dit jaar begon de Dreiländer Giro in Livigno in plaats van in Nauders. Livigno is het fietsmekka van de Alpen met alleen maar schitterende beklimmingen rondom het op 1800 meter gelegen Alpendorp. Alle 19 renners hadden zich goed voorbereid op de lange reis naar Livigno en kwamen zo ruim op tijd aan voor het infietsrondje op zaterdag.
Drie Alpenlanden
De eerste etappe van de Dreiländer Giro leidde het peloton naar Tiefencastel, onder een heerlijk zonnetje vertrokken de racefietsers richting Zwitserland. Meteen moesten er een aantal bergen van ruim over de 2000 meter beklommen worden, zo moesten de Passo d’Eira (2215m), de Forcola di Livigno (2315m), de Passo Bernina (2300m) en de Albula (2350m) overwonnen worden. Op weg naar de Berninapass was het een feest van herkenning omdat profs van Lotto Soudal, Katuscha en Gasprom tegelijkertijd dezelfde route reden.
De eerste etappe is een fantastische etappe waarbij je eigenlijk niet onder de 1800 meter komt, behalve in de afdaling naar Tiefencastel. Tiefencastel ligt in een diep dal tussen bekende beklimmingen uit de ronde van Zwitserland, zoals de Albula, Lenzerheide, de Fluelapass en de Julierpass. Dat is ook de reden waarom het ‘hele circus’ hier 2 dagen neerstrijkt.
Een extra dagje fietsen in Tiefencastel
Etappe 2 was dus een rondje Tiefencastel – Tiefencastel, de meeste coureurs gingen voor de Julier en Albulapass een paar andere gingen echter voor een indrukwekkende ronde naar Lenzerheide en de hoofdstad van Graubunden; Chur. In Lenzerheide werd bij de plaatselijke fietsenmaker een klein euvel aan een ‘snel spanner’ verholpen nadat eerst het hele assortiment aan derailleurs gemonteerd was.
De stemming zat er op maandagavond na de tweede etappe goed in, iedereen was trots op zijn of haar geleverde prestaties waardoor het diner des te beter smaakte.
De Fufuzelapass…
Vanaf Zwitserland ging de route verder naar Oostenrijk over de Fluelapass (2360m) ook wel de Fufuzelapass genoemd door de chauffeur en mecanicien van dienst. Als een homogene groep werd er naar de hoogst gelegen stad van de Alpen, Davos, gereden.
Vanaf hier spatte het peloton uit elkaar op de flanken van de Fluelapass. Eén voor één kwam men moe maar voldaan boven. Wat volgde was een lange, dalende weg door het Unter Engadiner dal in naar de voet van de laatste scherprechter van de dag; de Norbertshöhe (1450m). Hier boven gekomen hoef je echter nog maar de remmen los te laten en Nauders binnen te rollen. In Nauders werd er genoten van de typisch Oostenrijkse keuken in de vorm van Schnitzels mit pommes.
Het dak van de Transalp
De volgende dag stond één van de twee koninginnenritten in rij op het programma. Tevens werd het dak van de Dreiländer Giro bereikt met het overwinnen van de Stelvio (2758m), de hoogste verharde pas van Italië.
Bij het wereldberoemde Baldi Sport in Prad werd nog een nieuw setje wielen en een zadel ‘op de kop getikt’ waardoor het beklimmen van de Stelvio dragelijker werd. Tijdens de beklimming van de Stelvio kreeg men wat verkoeling door de enige wolkbreuk van de week.
Boven op de Stelvio werd men binnengehaald door de trouwe chauffeur en zijn assistent en daarbij werden de magen gevuld met een traditioneel ‘Vinsgauer bradwurst broodje mit sauerkraut’, heerlijk! Met een volle maag daalde men af naar Bormio, hotel Genzianella waar men werd ontvangen in een stijlvol hotel door een paar mooie receptionisten. In Bormio werd er twee avonden achterelkaar genoten van de overdadige Italiaanse keuken.
Koninginnenrit nummer 2
Etappe 5 was wederom een ronde; Bormio – Bormio. Dit bracht veel renners in de gelegenheid een relatieve rustdag te nemen. Een enkeling had gezworen de fiets niet aan te raken deze dag maar kon uiteindelijk de verleiding toch niet weestaan om laat in de middag nog de Torri di Fraele (1950m) te beklimmen. Voor andere werd het één van de zwaarste etappes van de week met de Mortirollo (1850m) en de Gavia (2650m).
Tijdens de laatste etappe van de week moesten de klimspieren nog één keer worden aangesproken op de flanken van de Umbrailpass (2503m), de Ofenpass (2150m), de passo Foscagno (2270m) en de Passo d’Eira (2215m). Na ruim 600 kilometer, en voor vele ruim over de 15000 hoogtemeters fietsen rolde men over de finish in Livigno. Hier werd het peloton onthaald met bubbels en pizza op het terras van hotel Loredana.
Vóór het diner werden de auto’s ingepakt en breidde men zich voor op de laatste (zwarte) route van de week, namelijk die op ‘zwarte zaterdag’ naar België en Nederland. Beste coureurs; bedankt voor het fijne gezelschap en de gezellige week!
Wil je ook in één week veel populaire cols rijden? Bekijk dan de informatie op de website:
